«Քաղաքապետին խանգարում է ֆինանսական վիճակը, իսկ ավագանուն՝ քաղաքապետը»

Բլոգեր, Գյումրու ավագանու նախկին թեկնածու ԱՐԱ ՆԱԽՇՔԱՐՅԱՆԻ «Ասպարեզին» տված հարցազրույցում վեր են հանված Գյումրուն առնչվող կարևոր խնդիրներ, որոնք, կարծում ենք, անպատճառ կհետաքրքրեն նաև մեր ընթերցողին:
-Պարոն Նախշքարյան, Ձեր նախընտրական ծրագրում քաղաքի ո՞ր հիմնախնդրի լուծումն էիք կարևորել, որն այսօր դեռևս մնում է չլուծված:
-Ես որոշել էի, որ քաղաքում նախ լուծվելու էր փոքր աղբամաններ տեղադրելու հարցը: Ի վերջո, քաղաքը միայն հրապարակով չէ: Վեց աթոռը, որ Երևանից բերել-դրել են այդտեղ՝ չի նշանակում, թե իրենք շատ մաքուր գործ արեցին հայրենի քաղաքում: Որքան տեղյակ եմ (իհարկե, չգիտեմ, թե ինչքանով է ճիշտ), մեկ աթոռը ձեռք է բերվել 200.000 դրամի սահմաններում: Իսկ ես, կարծում եմ, դրա փոխարեն կարելի էր խոլ դնել՝ աթոռներով, բազկաթոռներով, դիվանով:
-Այդ դեպքում էլ ծածկի անհաժեշտություն կառաջանար:
-Հիմա կարևոր չէ. խոլն արժե 120.000 դրամ, ծածկի ծախսն էլ՝ 30.000: Համենայն դեպս, ավելի ճիշտ կլիներ, ավելի փափուկ կլիներ, ավելի նպատակահարմար: 200. 000-ը (եթե, իհարկե, դա իրական արժեքն է) խփնվելու թիվ է:
- Փաստենք, որ Գյումրին ճանաչվել է ԱՊՀ մշակութային մայրաքաղաք և իրարանցումն էլ՝ Ձեր նշած աթոռներով, կենտրոնական փողոցների բարեկարգմամբ, հրապարակի տեսքի փոփոխմամբ, քաղաքի կենտրոնում է տեղի ունենում:
-Մշակութային քաղաք ենք դարձել, սակայն մշակութային որևէ բան քաղաքում դեռևս չի նկատվում: Օրինակ, որպես բլոգեր, ըստ իս, հաշվի պիտի առնեին թեկուզ և իմ կայքը ու ինձ նման բազում մարդկանց: Շատ կցանկանայի ամեն քայլափոխի տեսնել մշակույթ. թեկուզ և թուղթը գետին չգցելու մշակույթը, դա էլ չունենք: Այսինքն՝ սա գալիս է աղբամանների բացակայությունից: Ավագանին պետք է որոշում կայացնի, որ յուրաքանչյուր փողոցում (հետո՞ ինչ որ փոսեր կան), պայմանավորված դրանց երկարությամբ, 20-25 մետրի վրա փոքր աղբամաններ տեղադրվեն: Օրինա, 49-րդ հսկայական փողոցն ասֆալտապատեցին, բայց ոչ մի աղբաման չկա, որ մարդ ծխախոտը չնետի գետին, այլ սպասի ու մի քանի քայլից գցի աղբամանը: Սա արդեն մշակույթ է, որը մենք չունենք: Պարտադիր չէ, որ մենք մշակույթ ասելով հասկանանք թատրոն, երգ: Բարևելու մշակույթն էլ է մշակույթ, որ մենք չունենք: Որ ասում են Գյումրին եղել է արվեստների եւ արհեստների քաղաք, դա առաջ էր հիմա ի՞նչ:
-Անդրադառնանք փոքր աղբամաններ տեղադրելու Ձեր առաջարկին: Ըստ Ձեզ, ի՞նչն է խանգարում համայնքի ղեկավարին ու ավագանուն լուծելու այդ խնդիրը:
-Կարծում եմ՝ քաղաքապետին խանգարում է ֆինանսների բացակայությունը: Որքան հասկանում եմ՝ քաղաքապետը ձգտում է դրան: Քաղաքապետին խանգարում է ֆինանասական վիճակը, իսկ ավագանուն՝ քաղաքապետը:
-Ինչպե՞ս, կբացատրե՞ք:
-Քաղաքապետն անմիջական կախված է ֆինանսական վիճակից ու չի կարող այդ հարցը կարգավորել: Բնականաբար, ներազդում է ավագանու վրա, որպեսզի հանկարծ այդ հարցը չբարձրացվի, որ հանկարծ չստացվի, թե տես, ավագանին ասաց, բայց քաղաքապետը չարեց. խնդիրը սա է, ուրիշ բան, հավանաբար, չկա: Ես չեմ կարծում, թե երկիրը չունի ֆինանսներ, պարզապես երկրում իշխող վերնախավը չի ուզում անիմաստ տեղն իր գրպանից այդ գումարը հենց այնպես նվիրաբերել քաղաքին: Գյումրին այսօր շատ անբարենպաստ վիճակում է՝ թե իր մարդկային, թե աշխատանքային ռեսուրսներով: Այս քաղաքում հեռանկար չես տեսնում: Երբ այս քաղաքում ուզում ես մի բարի գործ անել, ասում են՝ «հը՞, տեսնեսմտքում ի՞նչ ունի»: Այսինքն՝ մարդկանց մոտ այն աստիճան է բացակայում հավատը, որ այլ բան նրանք չեն էլ պատկերացնում:
-Իսկ Դուք որպես քաղաքի բնակիչ ինչպե՞ս եք գնահատում ավագանու աշխատանքը:
-Այս պահին, թեպետ ժամանակը գուցե թե կարճ է, բայց ամեն դեպքում, դեռևս ընդգծված տողով չի երևում ավագանու աշխատանքը, պարզ նկատում է, որ ձեռքերը բարձրացնում են՝ ըստ պահանջվածի, թեպետ կան բացառություններ: Մի բան, սակայն գովելի է՝ կա որոշակի թափանցիկություն, այսինքն՝ հանրությանը հասանելի է ավագանու գործունեությունը: Ավագնու ինստիտուտը դեռ շատ անելիք ունի, հատկապես Գյումրիում՝ պետք է հասնի մի մակարդակի, որ իրավամբ կոչվի ավագանի: Ավագանին ավելի սուրբ բան է, քան մենք այսօր պատկերացնում ու տեսնում ենք: Ես այս պահին ավագանու գործունեությունը գնահատում եմ անբավարար:
-Մինչ ՏԻՄ ընտրությունները կար «Աշխատանք և արժանապատվություն» քաղաքացիական խումբը, որի գործունեությունն այսօր, կարծեք, տեսանելի չէ:
-Խնդիրն այն է, որ դա թիմային ատրիբուտ էր, որոշակի սցենարով սարքված ինչ-որ բան: Փաստորեն, գարեջրագործների թիմը որոշակիորեն հաղթահարեց փուլը, անցավ քաղաքապետարան և՞ վերջ՝ մարեց ամեն ինչ, որովհետև, ընդամենը, քաղաքապետին էր պետք, որ իր թիմն անցնի:
-Իսկ ի՞նչ կասեք «Քաղաքը մերն է» քաղաքացիական խմբի մասին:
-Ես, իրոք, ափսոսում եմ. «Քաղաքը մերն է»-ից գոնե նվազագույնը 3 հոգի պիտի անցնեին: Ինձ չեմ անջատում հիշյալ խմբից, թեպետ չեմ անդամակցել: Իսկապես հավանում էի իրենց աշխատանքը, այնտեղ հավաքված մարդիկ բանիմաց էին, գործունյա, մտածելակեպով ավելի հարուստ էին, քան այսօրվա ավագանին: Գոնե 3 հոգի պիտի անցնեին, որ Լևոն Բարսեղյանը մենակ չմնար: Չգիտեմ՝ ինչպես է իրեն զգում, բայց գործունեությանը նայելով, հասկանում եմ, որ վատ, որվհետև մեկ դեմ կամ ձեռնպահ ձայնը ոչինչ չի փոխում: Ասելէ՝ նորից ձայն բարբառո հանապատի:
-Պարոն Նախշքարյան, Գյումրիում մինչ ՏԻՄ ընտրությունները խոստումներ էինք լսում, թե ավագանին պիտի հակազդող ուժ լինի, և ամեն հարցում, անկախ քաղաքապետի դիրքորոշումից, իր հստակ կարծիքն ու առաջարկությունն ունենա: Դուք հետևո՞ւմ եք ավագանու նիստերին, ի՞նչ եք կարծում՝ խոստացված հակազդեցությունն առկա՞ է:
-Իհարկե, ոչ: Այս պահին պարզ է, որ Սամվել Բալասանյանն իր թիմով պիտի գնար, ու պիտի չերևար այդ հակազդեցությունը: Իսկ որպեսզի չերեւար՝ ինքը պիտի իր թիմով գնար, ու այդպես էլ ստացվեց: Չնայած ասեմ՝ քաղաքապետը, կարծես, ուզում է ինչ-որ բան անել: Ես չեմ ասում՝ 100 տոկոսով ինչ-որ բան է անում, բայց, ամեն դեպքում, փորձում է անել: Ըստ իս, ավագանին պիտի փոխադարձաբար աշխատի, այսինքն՝ միգուցե ավագանու կազմում կան մարդիկ, ովքեր, թերևս, փայլուն մտքեր ունեն ու կարելի է այդ միտքն օգտագործել և առաջին հերթին դա պիտի երևա: Իսկ այս պահին ես դեռ չեմ տեսնում այդ երևալու խնդիրը: Ինչքան հասկացա՝ քաղաքապետն այսօր մյուս քաղաքապետերի նման անում է այն, ինչ պիտի աներ, իսկ ավագանին այս պահին պարզապես դիտորդի դերում է: Ավագանին պիտի մենակ հավանություն տա ու վերջ: Ինչը, ըստ էության, սխալ է:

Զրուցը վարեց Անի ՄԿՐՏՉՅԱՆԸ
Աղբյուր՝ Ասպարեզ

Մեկնաբանություններ